Η ιδιοκτησία ως αυταπάτη

«Αν είμαι ό,τι έχω και 

αν ό,τι έχω έχει χαθεί,

τότε ποιος είμαι;»

Erich Fromm

*

Όπου δεν υπάρχει ιδιοκτησία, 

δεν υπάρχει αδικία.

John Locke 

*

 
Η ιδιοκτησία σκλαβώνει. 

Ανήκεις σε ό,τι σου ανήκει. 

 Νίκος Δήμου

*

Ούτε κότες έχω ούτε 

με την αλεπού μαλώνω. 

Ελληνική παροιμία

 

Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους.

Το έθνος να λυπάστε αν φορεί

ένδυμα που δεν το ύφανε.

Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του.

Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.

Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα  στη πομπή της κηδείας.

Που δεν συμφιλιώνεται παρά

μονάχα μες τα ερείπιά του.

Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.

Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο,

μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.

Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς

από χρόνια βουβαμένους.

Kαλίλ Γκιμπράν

Η επανάσταση ως μέσο

«… Καμιά επανάσταση δε μπορεί να γίνει μέσο απελευθέρωσης για τον άνθρωπο, αν τα μέσα που χρησιμοποιούνται για να την προωθήσουν δεν είναι ταυτόσημα στο πνεύμα και στην προοπτική με τους σκοπούς που θέλουν να επιτύχουν. Η επανάσταση... είναι πρώτα και πάνω απ' όλα τ' άλλα η επανεκτίμηση και ο φορέας νέων αξιών. Είναι ο μεγάλος δάσκαλος της νέας ηθικής, που εμπνέει τους ανθρώπους μ' ένα καινούργιο νόημα για τη ζωή και τις εκδηλώσεις της, ενώ στις κοινωνικές σχέσεις, είναι ο διανοητικός και πνευματικός αναπλάστης …».

Έμμα Γκόλντμαν

Ποιός είναι σκοπός της οικονομίας;

«Ο σκοπός της οικονομίας είναι η ευχαρίστηση και η ευτυχία των ανθρώπων. Όποια θεωρία κινείται έξω από αυτόν τον σκοπό, απλώς δεν ανήκει στο χώρο των οικονομικών»

Nicholas Georgescu-Roegen 

The Entropy Law and the Economic Process 1971

Ένας αρχαίος κινέζικος θρύλος

Κάποτε ένας κινέζος μαθητής ρώτησε τον δάσκαλό του:

«Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση;»
Ο δάσκαλος του απάντησε: 

«Πολύ μικρή, ωστόσο έχει μεγάλες συνέπειες. Έλα θα σου δείξω την Κόλαση»...

Μπήκαν σε ένα δωμάτιο, όπου μια ομάδα ανθρώπων κάθοταν γύρω από μια τεράστια χύτρα  γεμάτη ρύζι. Όλοι όμως έμοιαζαν απελπιστικά πεινασμένοι.

Ο καθένας είχε από ένα παράξενο  κουτάλι που το κρατούσε από την άκρη με προσοχή κι έφτανε ως  τη χύτρα. Κάθε κουτάλι, όμως, είχε τόσο μακρύ χερούλι που  δεν μπορούσαν να το φέρουν στο στόμα τους. Η πείνα και η ταλαιπωρία ήταν φοβερή.

«Έλα» είπε μετά ο δάσκαλος. «Τώρα θα σε πάω στον  Παράδεισο».Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το πρώτο, υπήρχε η ίδια χύτρα ρυζιού, οι ίδιοι άνθρωποι και τα ίδια περίεργα κουτάλια. Εκεί όμως όλοι έμοιαζαν πραγματικά ευτυχισμένοι.

«Δεν καταλαβαίνω» είπε ο μαθητής. «Γιατί εδώ είναι όλοι   ευτυχισμένοι, ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι, τη στιγμή που όλα είναι ίδια και πανομοιότυπα;»Ο δάσκαλος χαμογέλασε και απάντησε:

«Εδώ έμαθαν να ταΐζουν ο  ένας τον άλλον.....»